O invernadeiro

Villariño de Conso
A 52 Km de Viana
Ou Invernadeiro, é un parque natural inaugurado o 5 de xuño de 1997 nos montes de Villarino de Conso (Ourense). O parque ten unha superficie de 5.722 hectáreas.

É unha paisaxe de carácter montañoso situado ao sur do macizo Central, na provincia de Ourense, entre os ríos Ribeira Grande e Ribeira Pequena, e formado pola serra de San Mamede, Queixa, Manzaneda e o Fial dás Corzas, que constitúen o macizo Central ourensán, con altitudes de ao redor de 1000-1600 m, situadas no termo municipal de Vilariño de Conso.

As altas montañas, de picos cubertos de pastos, mostran grandes extensións de matogueira que chegando ás beiras dos ríos, cede o protagonismo ás fragas e á vexetación de ribeira onde a vida bole de maneira sorprendente. Aquí e alá, dispersas e escuras manchas de piñeiros lembran que foi a árbore predominante no pasado. A fauna aquí asombra pola súa riqueza e a súa adaptación ao medio ambiente.

Actualmente conta coa categoría de parque natural desde o 5 de xuño de 1997,1 pero foi refuxio de caza e espazo natural en réxime de protección xeral en virtude da Orde do 15 de novembro de 1989 e coa regulación das actividades de uso público segundo a orde do 8 de xaneiro de 1990, ocupando unha superficie de 5.500 hectáreas.

Desde o punto de vista xeolóxico, a zona está formada na zona sur por esquistos, e cuarcitas, e ao norte e nordés por granito. Estas dúas áreas están separadas por afloramientos magmáticos, gneis e arcosas.

Predominan os vales, con grandes manifestacións da acción erosiva das augas fluviais, que separan as zonas altas e planas. Aparecen tamén algunhas chairas illadas, relativamente extensas e rexuvenecidas pola rede fluvial, con elevacións dun 1.000 m.

A acción do frío durante o cuaternario deixou claras pegadas geomorfológicas moi claras: morrenas, circos glaciares, etc.

Restos Romanos

Este parque natural, debido ao seu carácter de terra interior, non participa das características do clima oceánico na mesma medida que outras zonas de Galicia, de maneira que, aínda estando dentro da zona de clima oceánico, aproxímase máis ao clima continental. Ademais, o seu complicado relevo dá ao clima unha variedade moi notable, coa aparición de microclimas de pequena extensión.

Os veráns son suaves, con temperaturas ao redor dos 15 º C, e os invernos moi fríos, con mínimas que poden chegar a -7 º C.
As precipitacións son moi abundantes (2.000 mm / ano), con parte da precipitación en forma de neve.
O verán, cálido e seco, dá un carácter mediterráneo a algunhas das súas áreas, pero ao mesmo tempo, ten tamén influencia atlántica (oceánica).

Este carácter mixto que na actualidade ten a serra, dálle un gran interese á súa vexetación, que se atopa nos límites das rexións eurosiberiana e mediterránea.

Este espazo natural está encadrado na rexión Eurosiberiana, provincia Cantabria-Atlántica, sector Galaico-Portugués, subsector Xuresiano Queixense.

A forte influencia mediterránea pon de manifesto unha etapa madura da serie Vaccinio myrtilli-Quercetum robori sigmetum con frecuente aparición de melojo (Quercus pynenaica), e reflicte tamén a falta de urciona nas formacións de toxo.

Tezo

A asociación dominante é Genista Genistello tridentatae- Ericetum aragonensis, e cunha cantidade importante, aínda que en menor proporción, atopámonos coa asociación Agrostio duriaei-Sedetum pyrenaica. Tamén están as formacións de prados silíceos, que obedecen maioritariamente ás asociacións Teesdaliopsio confertae-Festuca eskia Festucetum summilusitanae.

Destaca como especie de interese o serbal de cazadores, o tezo (Taxus baccata) e endrino (Prunus spinosa), entre as árbores, pola importancia que teñen na alimentación da vida silvestre e a zarzamora (Rubus ulmifolius), avellano (Corylus avellana) e espino común (Crataegus monogyna), entre os arbustos.


A fauna mostra a pirámide trófica completa. O lobo é o único superdepredador, actúa nas poboacións naturais de corzo e xabaril. O máis importante é a presenza dunha poboación de doce exemplares que permanece máis ou menos estable e cunha predación sobre os animais silvestres, a diferenza doutras poboacións «degeneradas», que son depredadores «oportunistas» nas aves de curral, ou nos refugallos, etc.

Son tamén notables na zona mamífreos como: o tejón, a jineta, o gato montés (Felis silvestris), a marta, a garduña e o armiño. Tamén hai importantes poboacións de ungulados, como o corzo, e o cervo (reitroducido). Hanse reintroducido con éxito no parque o rebeco e a cabra montés (Capra pyrenaica victoriae) procedentes da Serra de Gredos.

Ademais destas especies están presentes o desmán o turón, e a nutria (Lutra lutra) que xeralmente se atopan nas ribeiras dos ríos e humidais.

Os restos arqueolóxicos da zona reflicten unha civilización antiga con indicios da existencia de dolmenes, castros, e restos romanos (como a presenza dun antigo campamento romano en Castelo de Cerveira, preto do parque). É na época romana cando, nos montes de Invernadoiro traballouse na extracción de ouro polo sistema denominado derrubium montim. Daquela época quedan topónimos como o arroio Cabadoiro.
Destaca a arquitectura relixiosa, sobresaíndo a igrexa de Santa María, no Sabuguido, o pazo de Conso, que pertence ao conde de Lemos, destaca na arquitectura civil.

Sabuguido

Para entrar no parque, os visitantes deben ter un permiso que se lle estende por escrito na Delegación Provincial da Consellería de Medio Ambiente e Desenvolvemento Sostible de Ourense e que se concede a un máximo de 30 persoas por día, para efectuar percorridos polas rutas marcadas.


Aínda que non está permitido pernoitar, existe unha aula da natureza que dispón de catro dormitorios, dous con 28 liteiras e dúas cunha liteira e os servizos. Están destinados a grupos de estudantes e investigadores.

Como llegar