Manuel o leiteiro

Un conto de Maruxa Olavide

Din que hai meigas, e eu crer, creo nelas, mais non sempre son as meigas nin as pantasmas que fan morrer de medo á xente. Ás veces, o medo vén da mala conciencia que non está como debera estar e isto fai que un estarreza por calquera cousa, pensando sempre que están a vir do outro mundo para chamarlle a atención.

Recordo que unha vez iamos Manuel o leiteiro e máis eu á feira de San Lucas a mercar dous cabalos, e de volta, pasounos unha cousa que nun principio púxonos os pelos de punta, sobre todo a el que foi o protagonista.

Vostedes non coñecen a este home, pero é un rapaz que aínda que non ten mala vontade, cando di as cousas é bruto por demais ¡eh!, ¡pola Virxe Santísima que si o é, como me chamo Xoaquín!…

Xa ten sona diso e non é a primeira vez que a súa nai líscao da casa despois de ameazalo con non voltar a lle abri–la porta, se segue a dicir o que di. Porque a vella é moi de igrexa e non lle consinte que ande todo o día botando pecados pola boca. 
Calquera día vaille reventa–la lingua por soltar blasfemias. ¡Deus me perdoe!

Pois como lles contaba, viñamos de regreso da feira cada un montando no seu cabalo, falando do negocio que tivéramos feito, e ó pasar a carón dun cemiterio que está a tres kilómetros da casa, Manuel, con esa maneira que tiña de se expresar, seica para darlle forza ó asunto dos cartos, soltou un xuramento dos máis grandes.

Nesto que sentín un ruido como dunha labazada fortísima ó meu carón, e de súpeto vin a Manuel estomballado no chan, cunha cara de espanto que eu lle vía só coa luz da lúa chea que tiñamos enriba de nós.

Aquelo foi unha cousa moi rara, e ¡pola miña vida! que houbo de me poñer medo. Non lles minto.

–¿Pero que fas logo aí? –berreille– ¿Seica xa non sabes montar a cabalo?
–quíxenlle quitar importancia á cousa ó ver o susto que tiña no corpo. Mais o outro encarouse comigo sen vir a conto, e contestou cabreado:

–¿Ti queres tomarme o pelo ou que? Non te fagas o despistado que ben sabes o que me pasou.

–¡Mala centella te coma! –díxenlle eu–. Así que logo pensas que fun eu o que te chimpou do cabalo? Mira por onde non tiña outra cousa mellor que facer... Ti non sabes o que dis, ¡que veña Deus e o vexa...! –rinme agora.

–¿E logo, quen me arreou na cara coa man aberta, queresmo dicir?

–Pois ó mellor foron as ánimas cando te sentiron blasfemar.

–Oíches, Xoaquín, déixate de coñas que non estou para chanzas –alporizouse el.

–Pois tropezarías logo cunha póla, porque se eu non fun –e diso estou ben seguro– e non foron tampouco as ánimas, ¿quen ía ser, logo? –díxenlle.

–Por aquí non hai póla ningunha, ¿seica non o ves? –contestou dende o chan aínda sen erguerse.

–Ben –farteime xa de escoitalo–, o que fora, pasou, así que érguete dunha vez e monta no cabalo que xa é ben noite e aínda nos queda un pedazo de camiño. Os meus tíos han estar inquedos pola túa culpa, ¡concho!

Manuel ergueuse e montou no animal soltando por aquela boca sapos e cóbregas aínda máis fortes cá vez anterior. Aquelo xa era por demais, e díxenlle que calara porque estábame a molestar con tanta palabrota.

E nisto, aínda non levabamos dous pasos a carón da tápea do cemiterio, cando outra vez sentíuse o mesmo ruido e de novo o leiteiro caeu do cabalo esnafrándose contra o chan.

–Pero, quen me arreou agora? –berraba coma un condenado, mentres levaba a mau á cara mollada e non sabía de que–. Aquí hai algo raro, e sigo a dicir que ti non es alleo. Pola miña alma que estou seguro delo.

–Pois mira, se estás seguro, vaite por aí que xa te chamarei. ¿E sabes o que che digo? Ó mellor pásache como a San Pablo cando o Señor chimpouno do cabalo por estar a perseguilo. Craro que el ía para santo e ti tes moita máis semellanza co demo, así que non te me andes con coñas, e xa podes rezar o Señor Mío Xesucristo que falta che fai pedir perdón.

E coa mesma saín arreando centellas sen lle dar máis explicacións, deixándoo alí tirado no chan sen remorso de conciencia pola miña parte. Xa estaba máis que farto del. ¡Arre demo, se non o estaba!...

Ó pouco tempo sentino cabalgar detrás de min e chamarme polo meu nome, seguro que morto de medo, pero fixen coma se non oíra. Así a todo, tampouco eu as tiña todas comigo, non vaian pensar, xa que houben de recoñecer que aquilo era raro de máis e non lle vía explicación posible.

Esa noite non peguei ollo, e penso que Manuel aínda menos, mesmo se di que non cre nesas cousas.

Tanto me intrigaba aquilo que ó día seguinte, despois do traballo, antes de xantar, agarrei o cabalo e sen dicirlle nada a ninguén fun camiño do cemiterio. Como había moita luz e tamén había xente traballando por alí cerca, non tiña medo, aínda que respeto si, por que o vou negar.

Cando cheguei púxenme no lugar de marras pouco máis o menos, e mirei ben mirado por se atopaba algunha cousa rara que me puidera dar unha pista.

Se lles digo a verdade non sei o que buscaba, pero algo me dicía que ía atopar a solución ó crucigrama, máis non vin nese camiño nin pólas nin farrapo de gaita.

Xa estaba a pensar que aquilo fora en verdade cousa das ánimas, e xa estaba tamén a me largar do sitio aquel cando vin no chan, alí esnafrada diante de min, unha curuxa grande coma o demo, máis morta cós defuntos do cemiterio.

Mireina ben mirada, e entón decateime do que ocorrera de noite. Seguro que aquel paxaro se asustou ó pasarnos nós, e botou a voar, indo tropezar dúas veces no mesmo sitio que resultou ser a cara do meu amigo o leiteiro.

Esa era a solución máis lóxica. Claro que tamén puido ser que as ánimas benditas a empuxaran para lle pechar a boca a Manuel e que non dixera máis barbaridades. ¡Vai ti saber…!
O caso é que eu, cando o vin despois daquel día cunha ferida na cara, e me veu falar
do asunto, non lle quixen aclarar nada e deixeino coa dúbida de se a labazada que levou era cousa do outro mundo para lle dar una lección por ser tan mal falado. Que xa ía sendo hora de que alguén o fixera.

Por outro lado, tampouco eu tiña a certeza, ¡coidadiño!...