O
vello Peleteiro dá Bouza toda a súa vida andase en preitos, e os
máis os perdese, con grave quebranto para o capital, que era moito,
en carballeiras, praderío e boas terras para o centeo. Peleteiro
lía, por exemplo, a Lei de Augas, e xa se daba por perito no asunto,
e poñíalle preito a un veciño por unhas horas de rega ou de muíño.
Os fillos queimáronlle a Lei de Augas e o Medina Marañón, que eran
os seus libros de cabeceira, e prohibíronlle pleitear, que se seguía
así Peleteiro ía deixar por portas.
O vello Peleteiro perdeu o
humor, deixou o tabaco, apartaba aos netos, e o máis do seu tempo
pasábao na era, sentado á sombra da higuera, contemplando os
prados, e supoño que imaxinando que fermosos preitos aínda quedaban
que poñer aos sete veciños de Bouza. Un ano, por Pascua Florida, un
parente regaloulle un par de pitos, e Peleteiro non quixo que os
matasen. Os pitos andaban soltos pola eira, e para durmir, sendo
verán, se apoleiraban nunha rama baixa da higuera. Isto custoulle a
vida a un deles, que veu nocturno o raposo e levoullo. Quedou só o
irmán, un fanfurriñeiro xa moi peripuesto, a crista moi vermella e
apuntando espolones, e de plumaxe moi variada, cobrizo, azul e
carmesí. O pito sobreviviente estaba como asustado, e Peleteiro
decidiu levarllo a durmir á súa habitación. Pola mañá, cando
saía a paseo, soltábao, e o fanfurriñeiro seguíao a todas partes.
Se Peleteiro durmía a sesta á sombra da higuera, o quiquiriquí
subíase aos seus xeonllos, e durmíaa tamén, coa cabeza apoiada na
barriga do vello pleiteante. Peleteiro caeu deseguido na conta de que
o galo apoiaba a cabeza, para durmir, mesmo sobre o peto do chaleco
de pana onde el levaba o reloxo, un groso Roscoff Patent. Ao
fanfurriñeiro debía gustarlle o tic-tac, tic-tac, do reloxo. Este
non foi o único descubrimento que fixo Peleteiro nas mañás e nas
tardes daquel fermoso verán. O galo seguíao a todas partes, e ao
andar parecía que quería cruzar as ás sobre o obispillo, como
Peleteiro cruzaba os seus brazos ás costas cando paseaba. Todo o
mundo notaba o parecido de ambos. Nos longos paseos vespertinos,
Peleteiro e o seu galo camiñaban par a par. Peleteiro facíalle
confidencias ao galo, o cal se detiña para escoitalo, levantaba a
cabeza e movíaa de dereita a esquerda. Confidencias de preitos, de
recomendacións erradas e de sentenzas contrarias. Peleteiro dá
Bouza atopara quen o comprendese. ¡Ben
podía ser fillo seu primoxénito aquel galo e non o Eusebio, que tan
ásperamente apartárao da súa afección ás contendas xurídicas! E
aínda máis: o Eusebio fíxose amigo de todos os veciños cos que
pleiteara o seu pai, mentres que o galo, cando vía pasar algún,
subíase á cancilla da era, e cantáballe airado e ameazador.
Peleteiro alegrábase de ter aquel defensor, e soamente lamentábase
de non entender os insultos que o galo lanzaba contra os seus antigos
adversarios. Coas primeiras choivas do outono, Peleteiro caeu en cama
cunhas febres altas e vómitos. O galo non quería saír da
habitación. Morreu Peleteiro, e non se sabe como o galo apareceu no
camposanto cando lle daban terra ao vello pleiteante. Quería meterse
no nicho. O fillo Eusebio decidiu matalo e comelo con arroz. Xa
na mesa con toda a familia tivo un escrúpulo, e antes de probar o
primeiro bocado se santiguó comentando que mellor fose cociñalo con
auga bendita.
Comentarios
Publicar un comentario
Deixe a súa opinión